Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη

Έρθεν, πουλί μ’, η άνοιξη,
ελύγανε τα χ̌ι͜όνι͜α
Εσκάλωσαν να κελαηδούν
σα δεντρόπα τα αηδόνι͜α

Ρακίν πίνω και μεθύνω,
πίνω, πίνω κι όλον πίνω
Για τ’ εσόν την χαμονήν, πουλί μ’,
λύεται τ’ εμόν η ψ̌η
[αμάν!] λύεται τ’ εμόν η ψ̌η

Όλεν ο κόσμον χ̌αίρεται,
χλωροφορά η πλάση
(Κι) εγώ κλαίγω, μικρόν αρνί μ’,
ντ’ ευρίγουμαι μακρά σ’ -ι

Ρακίν πίνω και μεθύνω,
πίνω, πίνω κι όλον πίνω
Για τ’ εσόν την χαμονήν, πουλί μ’,
λύεται τ’ εμόν η ψ̌η
[αμάν!] λύεται τ’ εμόν η ψ̌η

Για τ’ εμέν ξάι να μη έρ’ται
η άνοιξη, πουλόπο μ’
Είχα σε και -ν- έχασα σε,
μικρόν περιστερόπο μ’

Ρακίν πίνω και μεθύνω,
πίνω, πίνω κι όλον πίνω
Για τ’ εσόν την χαμονήν, πουλί μ’,
λύεται τ’ εμόν η ψ̌η
[αμάν!] λύεται τ’ εμόν η ψ̌η