Εβράδυνεν η Κερεκή

Εβράδυνεν η Κερεκή,
εμέρωσεν η μέρα
Μαύρον χαπάρ’ σην ξενιτει͜ά -ι,
πουλόπο μ’, πώς επέρα!

Δα̤κρώθανε τ’ ομματόπα μ’,
εκόπεν η λαλία μ’
Μαυρομαχ̌αιρόπα γιατί
Θέ μ’, ’ντώκες σην καρδία μ’;

Ανάθεμα -ι τον Χάρονταν,
ατόν ντο παίρ’ τα ψ̌ήα
Και τον ταή μ’ πέει, πέει γιατί,
ετύλτσες σα χαρτία σ’

Χαράντας, γέλ’τα εκόπανε
σ’ οσπίτ’ν ατ’, σα παιδία τ’
’Φέκεν γαρήν, μάναν, κύρη,
έκαψεν πολλά ψ̌ήα

Θεέ μ’, ολίγον τσ̌ούξον μας
Εσύ τον λόγο π’ έχεις
Σ’ εσόν το γιάν’ ατός καικά -ι
λίγον τόπον ας έχει