Σην ξενιτείαν μαυροζώ

Σην ξενιτείαν μαυροζώ,
μανίτσα μ’, πολλά χρόνι͜α
Ετογραεύτεν το καρδόπο μ’
και τα μαλλία μ’ χ̌ι͜όνι͜α

Εμέν, μάνα μ’, εντώκανε
τη ξενιτει͜άς τα πόνι͜α
Πουγαλεμένος λάσκουμαι
απέσ’ σα ξένα δρόμι͜α

Το καρδόπο μ’ εμαύρυνεν,
μάνα μ’, άμον καρβώνι
Ετελέθεν η υπομονή μ’,
μάνα μ’, η ψ̌η μ’ θα εβγώνει

Σην ξενιτείαν επέμ’να,
μανίτσα μ’, μαναχόν -ι
Ο Χάροντας τριγυλίζ’ με
να παίρ’ την ψ̌ην τ’ εμόν -ι

Σ’ αβούτ’ τον κόσμον, μανίτσα μ’,
έχω σην καρδι͜ά μ’ πόνι͜α
Έρθεν ο Χάρον κι αραεύ’
να παίρ’ τ’ εμά τα χρόνι͜α

Θα δίγ’ ατα, μανίτσα μου,
πολλά είναι τα πόνι͜α μ’
Ο Χάροντας να παίρ’ α̤τα
ση ξενιτει͜άς τα δρόμι͜α