Να παίρτς τη μάνας την ευχ̌ήν

Να παίρτς τη μάνας την ευχ̌ήν
γλυκύν να έν’ και η ζωή
Γλυκύν η ζωή άμον μέλ’
όντες η μάνα εσέν θέλ’

Γλυκύν η ζωή άμον μέλ’
όντες η μάνα εσέν θέλ’
Ας έλεπα ας σον Θεόν
το ψ̌όπον ατ’ς να μη εβγών’

Σα βάσανα και σα τέρτι͜α
η μάνα πάντα στέκ’ ράστι͜α
Τη μάνα σ’ πάντα θα νουνί͜εις
ήντα̤ν να ’φτάς και ση ζωή σ’

Τη μάνα πάντα θα νουνί͜εις
ήντι͜αν θα ’φτάς και ση ζωή σ’
Το ψ̌όπο σου θα καίγεται,
η καρδι͜ά σ’ θα μαραίνεται

Σα βάσανα και ση χαράν
η μάνα πάντα εμπροστά
Και με το Χάρον ταλασ̌εύ’
το παιδίν ατ’ς να μ’ υποφέρ’

Και με το Χάρον ταλασ̌εύ’
το παιδίν ατ’ς να μ’ υποφέρ’
Ατέ σο Χάρον δί’ τη ψ̌ην 
να μ’ υποφέρ’ και το παιδίν

Αν αποθάν’ η μανίτσα σ’
χάται ο κόσμον εμπροστά σ’
Ση ζωή ατέ όντες έν’
τέρεν εσέν πάντα να θέλ’

Ση ζωή ατέ όντες έν’
τέρεν εσέν πάντα να θέλ’
Ασ’ εσέναν να μ’ υποφέρ’
όλον τον κόσμον χαρά φέρ’