Ήλιε μ’, να μη χολι͜άσ̌κεσαι

Ήλε μ’, όντες αχπάσ̌κεσαι
και πας σον ξένον τόπον
Εκεί τα δέοντα να δί’ς,
ήλε, σ’ εμόν τ’ αρνόπον

Εγώ το φέγγον ερωτώ,
τ’ άστρα πα ’δέν ’κι λένε
Γιάμ’ έν’ τ’ αρνόπο μ’ άρρωστον;
κάθουνταν κα’ και κλαίνε

Ήλε, θα αναμένω σε,
έλα σο παραθύρι μ’
Τ’ αρνόπο μ’ φέρον μετ’ εσέν,
μη χαλάντς το χατίρι μ’

Τα χρόνι͜α τη αναμονής
μ’ ομμάτι͜α δακρωμένα
Ζατίμ καμίαν ’κι φωτάζ’
ο ήλεν για τ’ εμέναν