Είνας τρυγόνα

Είνας τρυγόνα κελαηδεί
αφκά σην ποταμέαν
Νασάν που πάει ευρήκ’ α̤τεν
τη νύχταν ση φωλέαν

Και -ν- αφκά σο πεγαδόπον,
σο καφούλ’ οπίσ’ καικά
Εφίλεσα εγώ μίαν
τη χ̌έρας την ανεψ̌ι͜άν

Η τρυγονίτσα επέτανεν
ατώρα κι ετραγώδ’νεν
Κι απέσ’ σην τραγωδίαν ατ’ς
ατέ εμέν εφών’νεν

Δεύτερον σο πεγαδόπον
είχαμ’ ατο μυστικόν
Είπ’ ατέναν «μη φοάσαι,
είμαι εγώ παιδίν καλόν»

Η τρυγονίτσα έμαθεν,
ατέ ’κι ακούει κανέναν
Κάθεται απάν’ σο κλαδίν
τραγωδεί για τ’ εμέναν

Ατώρα σο πεγαδόπον
’φίλεσα ’τεν φανερά
Και την αδελφήν τη χ̌έρας
εποίκα ’τεν πεθεράν