Ν’ αηλί εκείνεν τη μάναν

Ν’ αηλί εκείνεν τη μάναν
π’ ετράνυνεν παιδία
Ατώρα εξενιτεύτανε,
ζει με την αροθυμίαν

Πάντα με το παράπονον
και με τη ψ̌ης τα πόνι͜α
Ετράνυνεν τα παιδία τ’ς
ση εφτωχ̌είας τα χρόνι͜α

Κι έρθανε χρόνι͜α άσ̌κεμα,
έφυγαν τα παιδία τ’ς
’Κ’ επρόφτασεν να χ̌αίρεται,
’μαύρυνεν η καρδία τ’ς

Απάν’ ση στράταν λάσ̌κεται,
στέκ’ απάν’ σο κατωθύρ’ν ατ’ς
Τα παιδία τ’ς ’κι κλώσκουνταν,
’κ’ ευτάγ’νε το χατίρ’ν ατ’ς