Τικ τρομαχτόν

Φωφότογ̆λη, Φωφότογ̆λη
ετσ̌όκεψαν τ’ ωμία σ’
Για πία Τσίμερας¹ νερόν
ας λαρούται η καρδία σ’

Τ’ εμόν τ’ αρνίν/Τ’ αρνίν τ’ εμόν να έξερεν
εμέν ’κ’ εκατηγόρ’νεν
Τ’ άστρα θα εκατήβαζεν
κι εμέν θ’ επαρηγόρ’νεν

Τη Τσίμερας τα χώματα
όλα̤ βαρυτοπίας²
Έλα -ν-, αρνί μ’, σα ήμαρτα,
ποίσον την ανθρωπία σ’

Α’έρ’ ι-μ’ κι αε-Θόδωρε μ’,
εσάς να ποδεδίζω!
Πεκιάρτς να λάσκουμαι έν’ καλό,
γιόξαμ’ να γυναικίζω;