Ούλ’ λέγ’ν’ ατεν, λέγ’ν’ ατεν

Ούλ’ λέγ’ν’ ατεν, λέγ’ν’ ατεν
κι εγώ μίαν ’κ’ είδα ’τεν
Είδα ’τεν οσήμερον,
εγώ ατέν ’κι παίρ’ ατεν

Ούλ’ λέγ’ν’ ατεν, λέγ’ν’ ατεν
και πολλά κουρφεύ’ν’ ατεν
Άμον μάισσα άσ̌κεμος,
ούτε να ελέπ’ ατεν

Λένε και κουρφεύ’ν’ ατεν
«κανείς ’κ’ έν’ άμον ατέν!»
Έμορφος οικοκυρά,
πη κουρφεύ’ (πα) ας παίρ’ α̤τεν

Το κορίτσ’, καλόν κορίτσ’,
να ελέπ’ς α’ ’κ’ επορείς
Ατό έν’ το τυχερό σ’,
αλλού κέσ’ ξάι μη τερείς