Εσύ που παί͜εις την κεμεντζ̌έν

Εσύ που παί͜εις την κεμεντζ̌έν
εκατό χρόνια ζήσον
Ολουνούς κι αν εκόμπωσες
τ’ εμόν το λόγον ποίσον

Τη κεμεντζ̌ές ο γάιδαρον
τρία κόρδας φορτούται
και ρούζ’ απάν’ σα γόνατα
και ’κ’ επορεί να σ’κούται

Τη κεμεντζ̌ές ι-μ’ το τοξάρ’
πάει κι έρ’ται κι ερωτά σε
Τα νύχτας τη χ̌ειμωγκονί’
μαναχόν πώς κοιμάσαι;

Ανάθεμα σε κεμεντζ̌έν,
ντό είν’ ατά ντο λες με;
Εσύ αναμέντς τον θάνατο μ’
να κάθεσαι και κλαις με

Και με το κεμεντζ̌όπο μου
σον Άδ’ θα κατηβαίνω
Εκεί παραπονέματα
έναν βράδον ’κι μένω