Σο σταθμόν το τρένον ’κ’ έρ’ται

’Σέρεψα τα πραματόπα μ’,
μάνα, ’κι αναμένω
Θα φέρ’ με σ’ εσάς σουμά
τ’ έρημον το τρένο

Σο σταθμόν σ̌υρίζ’-σ̌υρίζ’
το τρένον κι έρ’ται
Τα βαλίτσας γομάτα είν’
και το κιφάλ’ τέρτα̤

Ξενιτεία σην καρδία μ’
ένοιξες γεράδες
Βάσανα, πίκρας πολλά
κι ολίγα παράδες

Σο σταθμόν σ̌υρίζ’-σ̌υρίζ’
το τρένον κι έρ’ται
Τα βαλίτσας γομάτα είν’
και το κιφάλ’ τέρτα̤

Ο πατέρα μ’ και η μάνα μ’
με τ’ άσπρα μαλλία
Κλαίνε και μοιρολογούν
το τσ̌όλ’ την ξενιτεία

Σο σταθμόν σ̌υρίζ’-σ̌υρίζ’
το τρένον κι έρ’ται
Τα βαλίτσας γομάτα είν’
και το κιφάλ’ τέρτα̤

Και -ν- ο γέρον ο πατέρα μ’
σην απαντή μ’ έρθεν
Σ’ έρημον την ξενιτείαν
η ψ̌η μ’ ετελέθεν

Σο σταθμόν σ̌υρίζ’-σ̌υρίζ’
το τρένον κι έρ’ται
Τα βαλίτσας γομάτα είν’
και το κιφάλ’ τέρτα̤

Τα μωρόπα μ’ αγκαλά̤σκουμ’,
πονώ και δακρύζω
Τα χρόνα̤ μ’ εδέβανε
καν’νάν ’κ’ εγνωρίζω

Σο σταθμόν σ̌υρίζ’-σ̌υρίζ’
το τρένον κι έρ’ται
Τα βαλίτσας γομάτα είν’
και το κιφάλ’ τέρτα̤