Σ’ όνεμα σ’ αναστέναζα

Εγάπεσα, εγάπεσα,
εδέκα την καρδία μ’
Σ’ όνεμα σ’ αναστέναζα,
’πέρ’να παρηγορίαν

Ση γούλα μ’ έσ’νε φυλαχτόν,
σ’ όρωμα μ’ εφιάλτης
Λουλούδ’ είχα σε σην παχτσ̌έν,
τη ζωής ι-μ’ προστάτης

Ατώρα πέει με ντό έντον,
σ’ ομμάτα̤ μ’ έν’ σκοτία
Επέμ’να ζωντανός νεκρός
απέσ’ σην κοινωνίαν

Το κορτσόπον ντ’ εγάπεσα
’κ’ εχάρα ’το σο γιάνι μ’
Πλούσιος με πολλά λεφτά
επέρεν την εγάπη μ’