Νοσταλγία και καημός

Νοσταλγία και καημός
οπίσ’ εμουν επέμ’ναν
Άλλος αδά κι άλλος ακεί
τ’ οσπίτα̤ τουν εφέκαν

Σ’ όλα̤ τα κράτη σκορπιμέν’,
δουλείαν αραεύ’νε
Με το καλό να κλώσκουνταν,
να χτίζ’νε, να γουρεύ’νε

Ν’ ανασπάλω ’κ’ επορώ,
οπίσ’ θα γυρίζω
Κύρ’, γαρή μ’ και τα μωρά μ’
ους να μερών’ νουνίζω

Ήντζαν φτωχός γεννίεται
ζωή μαύρον με πόνον
Πάντα θα τυραννίεται
ση ξενιτά̤ς τον δρόμον

Αδά ήλες ’κι χουλέν’
κρεβάτ’ ’κι αναπά͜ει σε
Ο νους ι-σ’ πάντα έν’ οπίσ’
τ’ οσπίτι σ’ εθυμάσαι

Σα ξένα εργοστάσια
πόσ’ Έλληνες δουλεύ’νε!
Παιδία εφέκαν οπίσ’
και τα καρδίας κλαίνε