Τα τρένα σ̌υρίζ’νε

Τα τρένα σ̌υρίζ’νε
κλώσκουν οπίσ’
Έρ’ται σην πατρίδαν,
μάνα, το παιδί σ’

Άνοιξον τ’ εγκαλόπο σ’,
έπαρ’ με -ν- απέσ’
κι άλλο μ’ αφήντς με -ν
το παιδί σ’ αν θέλτς

Τ’ ομματόπα κλαίνε
σο τρένον απάν’
Τη μάνας το φίλεμαν
θα δί’ με χαράν

Τη καρδά̤ς ο πόνον
’κι γιατρεύκεται
Τ’ εσόν το παιδόπον
οπίσ’ κλώσ̌κεται

Ας σην χαράν κλαίω,
τα δά̤κρυ͜α μ’ ποτάμ’
Ατώρα τη μανίτσα μ’
έχ’ ατεν σουμά μ’

Απέσ’ σ’ εγκαλόπον ατ’ς
εγνώρτσα χαράν
Χαράν ’κι αγοράεται
με την παράν
Χαράν ’κι αγοράεται
σον κόσμον απάν’