Ατώρα άλλο μη κλαις

Ατώρα άλλο μη κλαις
εξέρω εσύ ’κι θες
Αμφιβάλλομε κι οι δύ’,
κι επέμ’ναμε μοναχοί

Τη σεβντάν εμουν ελέπ’νε
για τοι δύ’ς εμούνε λέγ’νε
Να χωρίζουμ’ αραεύ’νε,
το καλόν εμουν ’κι θέλ’νε

Ατώρα άλλο μη κλαις
εξέρω εσύ ’κι θες
Αμφιβάλλομε κι οι δύ’,
κι επέμ’ναμε μοναχοί

Άμον τη μάνα σ’ πονώ σε,
αγαπάς με κι αγαπώ σε
Εμείς αν ’κι στεφανούμες,
πάμε ρούζομε σκοτούμες

Μαζί εγονάτ’σαμε
και βαρέα ορκίσταμε
Μάρτυρας ι-μ’ ο Θεόν,
θα ευτάγω σε τ’ εμόν!

Άμον τη μάνα σ’ πονώ σε,
αγαπάς με κι αγαπώ σε
Εμείς αν ’κι στεφανούμες,
πάμε ρούζομε σκοτούμες

Έλα, ψ̌η μ’, σα λογικά σ’
και μ’ ευτάς πως ’κ’ εγροικάς
Τη καρδίας ι-μ’ τον πόνον
εσύ θα λαρώντς α’ μόνον

Πάντα εγάπανες με
σο στόμαν εφίλ’νες με
Έλεες με «εγώ κι εσύ
πάντα θα είμες μαζί!»

Έλα, ψ̌η μ’, σα λογικά σ’
και μ’ ευτάς πως ’κ’ εγροικάς
Τη καρδίας ι-μ’ τον πόνον
εσύ θα λαρώντς α’ μόνον