Ο σεβνταλής

Ο σεβνταλής ο άνθρωπον
λάσ̌κεται -ν- άμον το πουλίν
Την εγάπ’ αροθυμά
καίγεται -ν- απέσ’ σην ψ̌ην

Τα στράτας ατός έγρασεν
μίαν απάν’, μίαν αφκά
Χωρίς φωλέαν επέμ’νεν,
ατό έν’ πολλά μακρά

Έρχουμαι ν’ ανταμώνω σε
ελύγα -ν- άμον το κερίν
Τ’ ομμάτι͜α σ’ εροθύμεσα,
το φίλεμα σ’ το γλυκύν

Αν είναι θέλημα Θεού
να ζούμε και χ̌αίρουμες
Άμον πουλία σο κλαδίν,
πουλί μ’, ας ζευγαρούμες