Και ο Πόντον ερημώθεν

Και -ν- ο Πόντον ερημώθεν,
είνας μάναν ελιγώθεν
Το παιδίν ατ’ς έσπαξαν
και τ’ ομμάτι͜α τ’ς έκλαψαν

Η καρδία τ’ς εματώθεν,
η ψ̌η ατ’ς εφαρμακώθεν
«Κρίμα», λέει, «σο παιδίν,
είναι κι άλλα σο ραχ̌ίν»

Τα σπαθία, τα μαχ̌αίρι͜α
ση Τοπάλ-Οσμάν τα χ̌έρι͜α
Σπάζ’νε ατείν’ και ρημάζ’νε
και καν’νάν ’κι λογαρι͜άζ’νε

Έκαψανε τα χωρία,
τ’ εμετέρ’ ’πάν’ σα ραχ̌ία
Το αίμαν άμον ποτάμ’,
τα κορμία απέσ’ σ’ ορμάν’

Ακόμαν κρού’ν την Ελλάδαν,
Θέ μ’, τ’ εμέτερον τη μάναν
Ατείν’ καν’νάν ’κι φογούνταν
και κανείναν ’κι αφουκρούνταν