Μανάδες

Μάλαμαν, μάνα, η ψ̌η σ’
πολεμάς με τη ζωή σ’
τα πουλόπα σ’ να τρανύντς
να δί’ς ατα την ευχ̌ή σ’

Μανάδες απάν’ σην γην
προσ̌κυνούνε σον Θεόν
Τη στράτα τουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν

Μάνα, η ευχ̌ή σ’ αγνόν,
η ζωή σ’ μαύρον πικρόν
Τ’ ομματόπα σ’ δα̤κρωμένα,
τα δα̤κρόπα σ’ αγιασμένα

Μανάδες απάν’ σην γην
προσ̌κυνούνε σον Θεόν
Τη στράτα τουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν

Μάνα, τ’ εσόν τ’ όνεμαν
τιμημένον και γλυκύν
Τα παιδία σ’ ξαν νουνί͜εις
πριν να φεύ’ς ας ση ζωήν

Μανάδες απάν’ σην γην
προσ̌κυνούνε σον Θεόν
Τη στράτα τουν να φωτάζ’
μαναχόν για το καλόν