Γιατί τυραννί͜εις με

Γιατί τυραννί͜εις με
και γιατί κλαινί͜εις με
και ματώντς τ’ εμά τα ψ̌ήα;
Σίτι͜α γελούν τα χ̌ειλόπα μ’
ευτάς ατα και κλαίνε
και πάντα σ’ εμέν ’βρήκ’ς αφορμήν

Εγώ αγαπώ σε,
εσύ αγαπάς με,
έλα δὼμα το χ̌ερόπο σ’
ας χ̌αίρουμες σο ψεύτικον τη ζωήν,
σο ψεύτικον τη ζωήν

Γιατί όταν πάω
τα φτερά μ’ ν’ ανοίγω
έ͜εις ατα πάντα κομμένα;
Πώς να φέρκουμαι ’κ’ εξέρω
το χατίρι σ’ να ’φτάω,
θα χάνω τ’ αχούλι͜α μ’ μετ’ εσέν

Όταν χάντς με ατότε,
θ’ αραεύ’ς ’κι θα ’βρήκ’ς με
και θα κρού’ς το κιφαλόπο σ’
Έλα βάλον αχουλόπον, νε πουλί μ’,
εχάθεν η υπομονή μ’