Εφτά χρονόπα

Με χωρίς παράδες 
γιαγκουλεύκουμες
Πώς εμείς θα στεφανούμες,
πώς θα ’φτάμε τη χαρά
ση Σουμελά;

Εφτά χρονόπα επερ’μέσα σε,
θ’ ευτάω άλλον νισ̌αλήν,
επουγαλεύτα σε!

Όλο «ναι» και «ναι»,
όλο «θα» και «θα»,
Μαρτουβάλια και μασάλια,
έπρεσες το κιφαλόπο μ’,
από έμπρι͜α μ’ χάθ’!

Εφτά χρονόπα επερ’μέσα σε,
θ’ ευτάω άλλον νισ̌αλήν,
επουγαλεύτα σε!

Με χωρίς δουλείαν 
και χωρίς ψωμίν
Μόνο με αγάπ’, Γιωρίκα μ’,
και κοιλίαν εύκαιρον
’κι ’ίνεται ζωήν

Εφτά χρονόπα επερ’μέσα σε,
θ’ ευτάω άλλον νισ̌αλήν,
επουγαλεύτα σε!