Τ’ αρνόπο μ’ κείται άρρωστον

Τ’ αρνόπο μ’ κείται -ν- άρρωστον
και λέει με «θ’ αποθάνω!»
Ποίο στράτα να παίρω εγώ
το Χάρον να προφτάνω;

Πάω, πάω, πάω, πάω,
’κι ’ξέρω πού να πάω
Τρανόν κακόν έρθεν σ’ εμέν,
πέτε με ντό ν’ ευτάω

Εσέν όντες έχω σο νου μ’
κανέναν ’κι φοούμαι
Εσέν, αρνί μ’, αν χάνω σε -ν-
εγώ θα παλαλούμαι

Πάω, πάω, πάω, πάω,
’κι ’ξέρω πού να πάω
Τρανόν κακόν έρθεν σ’ εμέν,
πέτε με ντό ν’ ευτάω

Αγγέλ’ θα παραστέκ’νε σε,
ο Χάρον αναμέν’ -τ- σε
Όσον εχάρες μετ’ εμέν
εκείνο θ’ απομέν’ -τ- σε

Πάω, πάω, πάω, πάω,
’κι ’ξέρω πού να πάω
Τρανόν κακόν έρθεν σ’ εμέν,
πέτε με ντό ν’ ευτάω

Αούτ’ ο κόσμος θα τελέν’¹
και για τ’ εσέν, πουλόπο μ’
Θα έρχουμαι -ν- ευρήκω σε,
σον Άδ’ ποίσο με -ν- τόπον

Πάω, πάω, πάω, πάω,
’κι ’ξέρω πού να πάω
Τρανόν κακόν έρθεν σ’ εμέν,
πέτε με ντό ν’ ευτάω