Κακά είναι τα ψέματα

Κακά είναι τα ψέματα!
Αδά σον κόσμον ντ’ έρθεν
όπου κι αν πάει η ψ̌η ατ’ σύρ’
τον τόπον ντ’ εγεννέθεν

Ας έτον και να ’λάσκουμ’νε
απέσ’ σα ορμανόπα
Εκεί το ψ̌όπο μ’ θα ’πέγ’νεν
σα κρύα τα νερόπα

♫

Έμαθα τη μαχαλά σ’,
κόρη, πέει με τ’ όνεμα σ’
[Κόρη, πέει μ’ ατο]
Κόρη, πέει με τ’ όνεμα σ’
με το γλυκοφίλεμα σ’
[Με το γλυκοφί-/Έλα, λέω σε, γιάβρουμ!]

Τ’ εμόν το μικρόν τ’ αρνίν
θα φιλώ απέσ’ σην ψ̌ην 
[Έλα, λέω σε -ν!/Ποδεδίζ’ ατο!]
Και το φίλεμαν τ’ εμόν
τα τερτόπα τ’ς θα λαρών’
[Έλα, λέω σε -ν!/Ποδεδίζ’ ατο! Γιάβρουμ!]

Σο παλκόν ελέπω σε -ν-
και κρεμάντς τα λώματα σ’
[Έλα, λέω σε -ν!]
Κρούει ο ήλεν, φωτάζ’νε
τ’ έμορφα τ’ ομματόπα σ’
[Ποδεδίζω σε -ν!/Ποδεδίζω σε, γιάβρουμ!]