Ορφανίγα το άκλερον

Ορφανίγα το άκλερον
αδά κι ακεί δα̤βαίνω
Τα στράτας όλια είν’ τ’ εμά
πουθέν ’κ’ έχω να μένω

Τα βάσανα ντο σύρω ’γώ
καμίαν ’κι τελείνταν
Τυραννίζ’νε το καρδόπο μ’,
άμον μαχ̌αίρι͜α ’ίν’νταν

Ας σα πόνι͜α ντο έσυρα,
μανίτσα μ’, εμαράθα
κι έναν ώραν άι! ση χαράν
το άτυχον ’κ’ εστάθα

Ζήσην ’κ’ είχα το ορφανόν,
Χάρε, παρακαλώ σε
έπαρ’ την ψ̌η μ’ και το κορμί μ’
μη ζω και βλαστημώ σε