Μίνι φούστα

’Γώ να ’ίνουμαι γουρπάνι σ’,
να λελεύω τ’ ομματόπα σ’
Γιατί κοντύντς το φιστάνι σ’
και δεικνύ͜εις τα γονατόπα σ’;

Εσύ γιατί ’κ’ ερωτάς με
για να φορείς μίνι φούσταν;
Εάν ίσως κι αγαπάς με
πώς ευτάς τ’ εσά τα γούστα;

Συ τη χώραν μη τερείς
μίνι φούσταν που φορούνε
Όπου κέσ’ θα πορπατείς
όλ’ τα ποδάρι͜α σ’ τερούνε

Με το μίνι μη λάσ̌κεσαι
απέσ’ σα μαχαλάδες
Παλαλώντς τοι πεκιάρτς
κι όλτς τοι γεροντάδες

Τ’ ατωρινά τα κορτσόπα
αμαρτίας ’κι νουνίζ’νε,
φορούν το μίνι το φουστάν’
και τους άντρες τυραννίζ’νε

Τον πόνον τη καρδίας ι-μ’
άτσ̌απα ποίος θα χάνει α’;
Γουρπάν’ εγώ να ’ίνουμαι
σα μίνι τα φουστάνι͜α

Γιατί κοντύντς το φιστάνι σ’
ας σα γόνατα και άνθεν;
Άλλο ’κι θα ’λέπω απάν’ ι-σ’,
τ’ εμόν η υπομονή εχάθεν

Ακόμαν κι οι γεροντάδες
σο «νυν κι αεί» που ευρίγουν,
που ’κ’ ευτάν’ πέντε παράδες,
ελέπ’νε και ταραχ̌ίγουν