Εντάμαν

Όσα φοράς και να λαθεύ’ς
εγώ θα συγχωρώ σε
Σα τέρτι͜α σ’ παραστέκω σε,
σην κλαίη σ’ παρ’γορώ σε

Με την χαρά σ’ θα χ̌αίρουμαι,
ση λύπη σ’ χολοσπάνω
κι όντες πονείς θα έρχουμαι
και τα πόνια σ’ θ’ αχπάνω

Τσ̌ετίν αν έν’ η στράτα σ’ -ις
ν’ αποκουμπί͜εις σ’ ωμία μ’
Μοιρά̤ουμες τα βάσανα σ’
να μη παθάντς ζεμίαν

Με την χαρά σ’ θα χ̌αίρουμαι,
ση λύπη σ’ χολοσπάνω
κι όντες πονείς θα έρχουμαι
και τα πόνια σ’ θ’ αχπάνω

Ντο αγαπώ σε λέγ’ ατο,
η ψ̌η σ’ να αφουκράται
Κι ας σο κατσί σ’ το γέλαμαν
καμίαν να μη χάται

Με την χαρά σ’ θα χ̌αίρουμαι,
ση λύπη σ’ χολοσπάνω
κι όντες πονείς θα έρχουμαι
και τα πόνια σ’ θ’ αχπάνω