Σην κλαίη μαθεμένον

Σ’ εσέν ’δέκα ινάνωσην,
’χάρτσα σε ψ̌ην και καρδι͜άν
Είπα σε τα καθέκαστα
ντ’ είχα σα φυλλοκάρδι͜α μ’

Είπα σε βάσανα, καημούς,
τ’ απόκρυφα μ’ τα τέρτι͜α
Κι εσύ καλανθρωπεύκουσ’νε,
ποτάμ’ ’σύρ’νες τα δά̤κρυ͜α

Ορθά εσύ ’κ’ εθέλ’νες με,
σαϊκούν ση ψ̌η μ’ ’κ’ εδίν’νες
Ση καρδι͜άς το κρενίν φαρμάκ’
με το σ̌ιτίλ’ εσύρ’νες

Ο πρόσωπο σ’ εσόλεψεν,
η χρά μ’ εκχ̌ύεν, φεύει
Τη σεβντάς το παράπονο
σ’ ωμία μ’ ’πάν’ τσ̌οκεύει

Ὰμα ας εξέρτς αγλήγορα
θα πουσ̌μανεύ’ς ντ’ εχάσες
Και θα εγροικάς για το καρβών’
το μάλαμαν ντ’ εχάσες

Εγώ είμαι -ν- ορφανόν πουλίν,
σην κλαίην μαθεμένον
Εσέν νουνίζω πώς θα ζεις
αρ’ καρδοπονεμένον