Πενλίν

Πουλόπο μ’, ποίσον α’ πενλίν
το χαβεζλούκ’ ντ’ ευτάμε
Ντο εσεβνταλανεύταμε
και σα ψηλά θα πάμε

Πενλίν ευτάγω τ’ άψιμον
ντο έχω για τ’ εσένα
Κι ολόερα ξάι ’κι τερώ
ντο λέγ’νε για τ’ εμένα

Φωτία, βρούλα κι άψιμον
τ’ ομμάτι͜α σ’ όθεν κρού’νε
Τα τσ̌ικαρόπα μ’ λύουνταν
εμέν όντες τερούνε

Σ’ έναν το χαμογέλαμα σ’
τα μουράτι͜α μ’ πλερώνω
Κι όντες τσ̌ατεύω σε την ψ̌η μ’
με τη χαράν γομώνω

Σα κυρουκά σ’ συντερευτά
μέντσον ντο αγαπώ σε
Ζατί πενλίν ευτάγ’ ατο
όντες πυκνοτερώ σε