Μεσέλ’

Έχω εσέν σ’ εγκαλιόπο μ’,
λεφκουταρί’ καντζόπον
κι όλον τ’ απάν’ ι-μ’ λαντακίζ’,
εμέν όντες τερείς
και ’ίνουμαι ρακόποτος
σο στόλ’ απάν’ κεφλής

Αν έμ’ εγώ παρχαροπούλ’
σ’ αλάσ̌κιγα ραχ̌ία
θα έσ’νε ανημέρωτον
αγρέλαφον μικρόν
Χ̌ίλι͜α τουζάχια θ’ έστηνα
πέραν περού σ’ ορμία
τσ̌απούγα να πιάνω σε
κι ευτάγω σε τ’ εμόν

Ντό λόγια πρέπ’ να γράφτω σε
τη σεβντά μ’ να δεικνύζω
Τσ̌ιζία ’κι κανείντανε
τ’ απέσ’ ι-μ’ να εχωρούν
Όλα̤ ντο έχω δίγ’ ατα
εσέναν να κερδίζω
κανείς ’κ’ ευτάει α’, μαναχόν
ατείν’ ντο αγαπούν

Εγάπη έν’ να δίγω σε
ήντι͜αν σον κόσμον έχω
Κι ατά να μη κανείντανε
και πάντα να χρωστώ
Εγάπη έν’ να λέγω σε
στέγνα̤ τη γούλα μ’ έχω
και κατενόν να ’ίνεσαι
ας σο κρενίν νερόν