Ερρώστεσα σην ξενιτειάν

Ας αρχινώ και λέγω σας
εγώ έναν τραγωδίαν,
γιαβρί μ’, όντες ερρώστεσα
αδά σην ξενιτείαν

Ερρώστεσα σην ξενιτειάν
κανείς ’κ’ έν’ να τερεί με
έναν χουλα̤ρέαν φαΐν,
ούτε νερόν να δί’ με

Θεέ μ’, εγώ ντ’ εποίκα σε
κι ατόσα πόνια δί’ς με;
Ση ξενιτείας τα στενά
εμέν γιατί κλαινί͜εις με;

Τα βάσανα ντο έσυρα,
Χριστέ μ’, αδά σα χρόνια
Έπαρ’ την ψ̌η μ’ κι ας γλυτώνω
ας σα τρανά τα πόνια

Εγώ πολλά ρεθύμεσα
τ’ έμορφον την Ελλάδαν
Κι ας όλτς πολλά ρεθύμεσα
τον κύρη μ’ και την μάνα μ’