Σίτ’ να στέκω

Εποίκες το καρδόπο μ’
έρημον καλτουρουμόπον
χ̌ειμωγκόν απέσ’ σο ψ̌όπο μ’
τ’ Απρίλ’ συ μανουσ̌ακόπον

Σίτ’ να στέκω, κάτ’ να λέω,
για τ’ εσέν πάντα θα κλαίω
Η καρδία μ’ πονεμένον
και η ψ̌η μ’ φαρμακωμένον

Σα στράτας ντ’ επορπάτ’ναμε
λάσκουμαι και νουνίζω
τα παλαλά ντ’ εποίν’ναμε
και την καρδι͜ά μ’ κλαινίζω

Σίτ’ να στέκω, κάτ’ να λέω,
για τ’ εσέν πάντα θα κλαίω
Η καρδία μ’ πονεμένον
και η ψ̌η μ’ φαρμακωμένον

Σα ραχ̌όπα θα λάσκουμαι,
σα λιθάρι͜α θα στέκω
Πουλί μ’, πώς τυραννίουμαι
εσέν όντες ’κ’ ελέπω!

Σίτ’ να στέκω, κάτ’ να λέω,
για τ’ εσέν πάντα θα κλαίω
Η καρδία μ’ πονεμένον
και η ψ̌η μ’ φαρμακωμένον