Αρνί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου

Αρνί μ’, απέσ’ σην αύλι͜α σου
να έμ’ λιθάρ’ κι εκείμ’νε
Τ’ άσπρα τα ποδαρόπα σου
να πλύντς και ν’ αποπλύν’ με

Η ξενιτεία επέρε σε
μακρά απ’ εμέν, πουλόπο μ’
Αιμόσταχτον τρανόν γεράν
ένοιξεν σο καρδόπο μ’

Τα δέδι͜α και τα βάσανα
ντ’ εδέβαν ’κι μετρίουν
Σ’ άχαρον το κιφαλόπο μ’
πατούλια χ̌ι͜όνι͜α ’κχ̌ύουν

Μαυροφίδι͜α φουρκίζ’νε με,
γιάμ’, ρίζα μ’, ’κ’ έ͜εις την υεία σ’;
Γιάμ’ φαρμακών’ -τ- σε το νερόν
το τσ̌όλ’ τη ξενιτείας;