Ακρίτας

Ακρίτας κάστρον έχτιζεν,
Ακρίτας περιβόλι
σ’ έναν ομάλ’, σ’ έναν λιβάδ’,
σ’ έναν ’πιδέξι͜ον τόπον

Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έλαμνεν
την ώραν πέντε αυλάκια
Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έσπερνεν
εννέα κότι͜α σπόρον

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν
ση ζυγονί’ την άκραν
Σ’κούται και καλοκάθεται
ση ζυγονί’ τη μέσεν

-Οπίσ’, πουλίν, οπίσ’, πουλίν,
μη τρως τη βουκεντρέαν!
Και το πουλίν ’κελάηδεσεν
μ’ ανθρώπινον λαλίαν 

-Ακρίτα μου, ντό κάθεσαι
και στέκεις και περ’μένεις;
Το ένοικο σ’ εχάλασαν
και την κάλη σ’ επέραν