Πυκνά ξυρίουμαι

Ήλι͜ος ας σην ανατολήν
τ’ αρνόπο μ’ εφοέθεν
Ατός ατόσον ’κ’ έλαμψεν
την ώρα ντ’ εγεννέθεν

Πυκνά - πυκνά ξυρίουμαι
εθαρρώ θ’ εμορφύνω
Χ̌ίλι͜α κομμάτι͜α ’ίνουμαι
εγώ εσέν ’κι αφήνω

Κορώνα σίτι͜α επέτανε
ερρούξεν το φτερόν ατ’ς
Κόρη, τη μάνα σ’ πέει ατό
ας κρατεί το ξερόν ατ’ς

Ντ’ εθέλ’να κι υπαντρεύκουμ’νε
και σύρω τα πελιάδες
Άλλο ’κι πάγω τραγωδώ
σε ξένα μαχαλάδες

’Δέν ’κ’ επορώ να λέγω σε,
φογούμαι πας και λες α’
Ο νους ι-σ’ ακόμαν ’κι κόφτ’
είσαι πολλά μικρέσσα