Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα

Ο ουρανόν εδίπλασεν
κι ο φέγγον επϊάστεν
Τη Παραδεισί’ το πουλί μ’
σα ξένα εβραδι͜άστεν

Ποτάμ’, θα καταρούμαι σε
να ’ίνεσαι ορμόπον
Θα σ̌κίζω και δι͜αβαίνω σε
πάω ελέπω τ’ αρνόπο μ’

Αρνί μ’, ση στράταν ντο πατείς
την πόδα σ’ εγνωρίζω
Όντες ’κ’ ελέπω σε -ν- εγώ
καίγουμαι και βρουλίζω

Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα,
τα γέφυρας ντ’ εδέβα
Τα κορτσόπα ντ’ εγάπανα
αρ’ ούλια -ν- επιδέβα

Κορτσόπον ανημέρωτον
πότε θα ημερούσαι;
Και μετ’ εμέν το παλληκάρ’,
πότε θα στεφανούσαι;