Ξενιτεμένος κι ορφανός

Ξενιτεμένος κι ορφανός,
η ψ̌η μ’ πάντα θλιμμένον
Πάντα η καρδά̤ μ’ έρημον
και γεραλαεμένον

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Ο νου μ’ πάντα σ’ εσέν πετά,
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε
Ισ̌κιά η εγάπη μ’ γίνεται
και πάντα ακολουθά σε

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω

Πόσα φοράς, μικρόν αρνί μ’,
σο νου μ’ τα δά̤κρα̤ σ’ φέρω
ντ’ εποίκαν την ζωήν πικρόν
κι ακόμαν υποφέρω;

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’, τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
Με τ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα
το μαξιλάρι μ’ βρέχω