Βάλλω τη σ̌άπκα μ’ ζαρωτά

Α’έρ’ ι-μ’ κι αε-Θόδωρε μ’
με τ’ άσπρον τ’ αλογόπον
Έπαρ’ και δέβα κρέμ’σον με
σ’ εγάπη σ’ τ’ εγκαλόπον

Βάλλω τη σ̌άπκα μ’ ζαρωτά
κι αποφκακέσ’ τερώ σε
Πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ εγροικάς ατο,
κορτσόπον, ντ’ αγαπώ σε;

Απ’ ακεί πέραν π’ έχ̌’ κι έρ’ται
γιοσμάς με την κουκούλαν
Εζώστεν και τα άρματα,
Σαντέτες ως τη γούλαν

Αρνόπο μ’, τα τσ̌αρχόσ̌κοινα σ’
και ντό κοτσοπατείς -ι;
Και -ν- ακόμα μικρόν είσαι
και πολεμάς να αντρί͜εις -ι;