Ίσον ο δρόμον εμπροστά μ’

Ίσον ο δρόμον εμπροστά μ’
και ’κ’ επορώ να πάω
Η εξορία φυλακή,
’κ’ εξέρω ντό να ’φτάω

Κλάψον με, μάνα, κλάψον με
και φτύλτσον τα μαλλία σ’
Εγέρασε με τ’ έρημον
φαρμάκ’ τη εξορίας

Λαλώς, λαλώ, κανείς ’κι ακούει
κανείς ’κι ξέρ’ που κείμαι
Ατσ̌απά το πουλόπο μου
ατώρα εξέρ’ που είμαι;

Μάνα, μη κλαις και μη πονείς
ντο νέος θ’ αποθάνω
μεαρ τον θάνατον ’κι αξίζ’
ατόσα ντο παθάνω