Δεντρά, όντες ανθίζετεν

Δεντρά, όντες ανθίζετεν
σο νου μ’ τ’ αρνόπο μ’ κρού’τε
Σ’ ομμάτα̤ μ’ δάκρυ͜α φέρετε,
το καρδόπο μ’ ματούται

Ε ουρανέ μ’, πανύψηλε
κι άστρα τονατεμένον
πέει με θα ευρήκω γιατρικόν
σην ψ̌η μ’ το πονεμένον;

Ζωή, πέει με ντ’ εποίκα σε
κι ατόσα πόνια δί’ς με
Θέλω να ζω και χ̌αίρουμαι,
εσύ πάντα κλαινί͜εις με