Αηλί εμέν εγέρασα

Αρνί μ’, σα χ̌έρι͜α σ’ εγράστεν
τ’ ώρας ι-μ’ το κιοστέκ’ -ι
Έπαρ’ με -ν- σ’ εγκαλόπο σου,
η ψ̌η μ’ εβγαίν’ και στέκει

Ας σο δρανί σ’ από ’πάν’ κέσ’
δι͜αβαίνω, αντιδι͜αβαίνω
’Κι λες ας σο χατίρ’ν εθε
«οξ̌ώκα -ν- ας εβγαίνω»

Ν’ αηλί εμέν εγέρασα,
σα μεσοστράτι͜α επέμ’να
Για τ’ έναν κόρ’ και μαναχόν
εσ̌άσ̌εψα κι επέμ’να

Τ’ άλλα τα στράτας άν’ πάγ’νε,
τ’ άλλα κα’, τ’ άλλ’ ομάλια
Τ’ εμόν του καρίπ’ η στράτα
νέ κα’ πάει, νέ ομάλια