Εποίκες με και ’κ’ επορώ

Εποίκες με και ’κ’ επορώ,
τη νύχταν ’κι κοιμούμαι
Τρανόν σεβντάν είχα σ’ εσέν,
πάντα εσέν θυμούμαι

Αρνί μ’, όντες ελέπω σε
εγώ τ’ ακίλι μ’ χάνω
Έρ’ται η καρδι͜ά μ’ και πονεί,
φοούμαι θ’ αποθάνω

Τρανόν ομούτ’ είχα σ’ εσέν,
κλαίω κι αναστενάζω
Ατόσα εμέν εποίκες με,
εγώ εσέν ’κι αλλάζω

’Σ σ’ ομμάτι͜α μ’ τρέχ’νε δακρόπα,
εμέναν ’κι λυπάσαι
Ντό άπονον καρδίαν έ͜εις,
το Θεόν ’κι φοάσαι!