Μάνα, τ’ όνομα σ’ τρανόν

Τη μάνα μ’ εροθύμεσα,
τον κύρη μ’ ’κι ανασπάλλω
Ατόσα χρόνι͜α εδέβανε
’ς σο νου μ’ ατείντς ’κ’ εβγάλλω

Μάνα, τα πόνι͜α μ’ είν’ πολλά,
σίναν εγώ θα λέω;
Τ’ ομμάτι͜α μ’ εγομώθανε,
κάθουμαι κα’ και κλαίω

Επέμ’να μόνος κι έρημος,
καν’νάν σο κόσμον ’κ’ έχω
Μάνα μ’, γιατί εποίκες με;
άλλο εγώ ’κι αντέχω

Μάνα, το όνομα σ’ τρανόν
σ’ όλον τη γην γραμμένον
Ας έρ’ταν κι ορωτούνε με
η καρδι͜ά μ’ έν’ καμένον