Εγώ τηνάν εγάπανα

Ανάθεμα τη γενεά σ’,
αλάι μαλάι το σόι σ’
Έκαψεν και -ν- εμάντσεν με
το τσιβδελίν το πόι σ’

Που καλατσ̌εύ’ σε, ’κι νυστάζ’,
π’ ελέπ’ σε, ’κι κοιμάται
και μετ’ εσέν π’ αχπάσ̌κεται
ση χαμονήν πάει χάται

Εγώ τηνάν εγάπανα
ατώρα εέντον νύφε
Τ’ εξώπορτον εσπόγγιζεν
είδε με και -ν- εκρύφτεν

Ντ’ έμορφα εγιουτούρεψες
τον σταυρόν σην καρδία σ’
’Κι ξέρω, τον σταυρόν φιλώ;
’Κι ξέρω, την καρδία σ’;

Όντες ένοιξες το σπαλέρ’ σ’
κι έδειξες με τα ψ̌ήα σ’
Ατότε εκατέβαζα
Χριστούς και Παναΐας