Μάνα, καλόν παράδεισον

Εσύ, πατέρα μ’, έφυες,
ντ’ αράεψες την μάνα μ’;
Επέρες το χαμόγελο μ’
κι επέμ’να με το κλάμα μ’

Μάνα, καλόν παράδεισον,
λαφρόν να έν’ το χώμα σ’
Ανοιξεζ’νόν το σ̌κέπαμα σ’,
ανάπαυσον το σώμα σ’

Θα ζεις πάντα σο όρωμα μ’
και σην αροθυμία μ’
Όσον θα ζω θα κουβαλώ,
’κι ανασπάλλω καμίαν

Σα χ̌ερόπα μ’ έτον γραφτόν
να παραδί͜εις το ψ̌όπο σ’
Μ’ έναν εγκάλι͜αν υστερ’νόν
ν’ αφήντς με το κορμόπο σ’

Μάνα, καλόν παράδεισον,
λαφρόν να έν’ το χώμα σ’
Ανοιξεζ’νόν το σ̌κέπαμα σ’,
ανάπαυσον το σώμα σ’