Μέντσον κι έπαρ’ με

Μέντσον κι έπαρ’ με, κορτσόπον,
σην οτά σ’, σην οτά σ’
Αγκαλιάστ’ και φίλ’ με, ρίζα μ’,
μ’ ερωτάς, μ’ ερωτάς

Πολλά νουνίζω,
ψ̌ην τυραννίζω
κι απ’ εσέν την κόρ’
πώς να χορτάζω;

Πας σολτάτος κι έρχεσαι 
και -ν- εμέν άλλο ’κι παίρτς
Εμέν ’κι θα παίρτς
σο αίμα μ’ μ’ εμπαίντς
Να έ͜εις το κρίμα μ’
μ’ εβγάλτς τ’ όνομα μ’

Αχ! Λελεύω σε, κορτσόπον,
αΐκα λόγια μη λες!
Πώς ’κι παίρω σε;
Χαζίρ έχω σε!
Θέλτς; κι ατώρα
σ’ οσπίτ’ φέρω σε

Αμάν, αμάν, κόρ’,
απάν’ ι-σ’ εχώρ’
Κόρ’, θα παίρω σε
το μοθοπώρ’