Για τ’ εσέναν τραγωδώ

Εντώκα τον ανέφορον,
τη μαχαλά σ’ δι͜αβαίνω
Σ̌υρίζω, ψ̌η μ’, και τραγωδώ [πουλόπο μου!]
το καρδόπο σ’ να καίγω

Και για τ’ εσέναν τραγωδώ,
εγώ, νύχταν κι ημέρα
Τρανόν τ’ ομούτι μ’ για τ’ εσέν, [λελεύω σε!]
θα τρώει με έναν ημέραν

Επάγωσα, τσούνας κουτάβ’,
αφκά σο παραθύρι σ’
Άνοιξον κι έπαρ’ με απέσ’ [πουλόπο μου!]
’δέν ’κ’ εγροικά -ν- ο κύρη σ’

Και για τ’ εσέναν τραγωδώ,
εγώ, νύχταν κι ημέρα
Τρανόν τ’ ομούτι μ’ για τ’ εσέν, [λελεύω σε!]
θα τρώει με έναν ημέραν

Αν έξερες εγάπ’ ντο έν’,
λαλίαν ’κι θ’ εβγάλλ’νες
Θ’ επαίρ’νες με στ’ εγκαλιόπο σ’ [πουλόπο μου!]
και μετ’ εμέν θ’ εχάρ’νες¹

Και για τ’ εσέναν τραγωδώ,
εγώ, νύχταν κι ημέρα
Τρανόν τ’ ομούτι μ’ για τ’ εσέν, [λελεύω σε!]
θα τρώει με έναν ημέραν