Ο μονόγιαννες και ο λυκάνθρωπος

Ο Γιάννες, ο Μονόγιαννες,
ο μαναχόν ο Γιάννες
σην ραβδι͜άν επεκούμπισεν,
απάν’ ύπνον επέρεν

Κι όντες εκαλογνέφισεν
πουδέν πρόβατα ’κ’ είδεν
’Ποίκεν τσ̌αρούχ̌ι͜α σίδερα,
ραβδία χαλκωματένια

Επήρεν το στρατί-στρατί
κι όλον το μονοπάτι
Λυκάνθρωπον επέντεσεν
αφκά σο σταυροστράτι

-Σον Θό σ’, σον Θό σ’, λυκάνθρωπε,
πουδέν πρόατα ’κ’ είδες;
-Σον Θόν αν καλορκίζεις με -ν-
την αληθείαν λέγω

Χ̌ίλι͜α εφούρκ’σα το πιρνόν,
μύρια το μεσημέρι
Κι άλλα σεράντα δώδεκα
εφούρκ’σα οψέ το βράδον