Ορφανός επέμ’να

Τ’ εμόν ο κύρ’ επέθανεν
τριάντα εξ’ χρονών-ι [όι, όι, όι]
Η μάνα μ’ επέμ’νεν έρημος,
εγώ πα ορφανόν-ι [όι, όι, όι]

Μάνα μ’, μη τυραννίεσαι [μανίτσα μ’]
εσέν ’κι θα κλαινίζω
[ωχ! Νε μάνα μ’/ωχ! Μανίτσα μ’, νέι]
Ποίσον λίγον υπομονήν, [μανίτσα μ’]
εγώ ους να τρανύνω
[ωχ! Νε μάνα μ’/ωχ! μανίτσα μ’, όι!]

Τ’ εμόν ο πόνον έν’ τρανόν,
θαρρώ ’κι θα λαρούται [όι, όι, όι]
Άμον ντ’ ελέπω τα δάκρυ͜α μ’,
η καρδι͜ά μ’ φαρμακούται [όι, όι, όι]

Και νε Χριστέ πατέρα μου [μανίτσα μ’]
και Παναΐα μάνα
[έλα -ν- έλα/ωφ! μανίτσα μ’]
Ατό την ορφανίαν μου [μανίτσα μ’]
πώς να εποίν’να κι εχάνα;
[έλα -ν- έλα/ωφ! μανίτσα μ’, όι!]