Του ήλ’ το κάστρον

Όλια τα κάστρα -ν- είδα
κι όλια ’γύρισα
κι άμον του ήλ’ το κάστρον
κάστρον ’κ’ έτονε
Σεράντα πόρτας είχ̌εν
κι όλια σίδερα
κι εξήντα παραθύρι͜α
κι όλια χάλκινα

Και του γιαλού η πόρτα
έτον μάλαμαν
Τούρκοι το πολεμούνε
χρόνους δώδεκα
Μηδ’ επορούν να παίρ’νε,
μηδέ αφήν’ν’ α̤το
Κι ένας μικρός Τουρκίτσος
ρωμιογύριστος

Ρόκα και ροκοτσούπιν
βάλλ’ σα μὲσα του
Αδράχτιν και σποντύλιν
παίρ’ σα χ̌έρι͜α του
Μαξιλαρίτσαν βάλλει
κι εμπροζώσ̌κεται
και έντονε γυναίκα
βαρι͜ασμένισσα

Τον κάστρον τριγυλίζει
και μοιρολογά
-Άνοιξον πόρτα μ’,
άνοιξον καστρόπορτα
Άνοιξον ας εμπαίνω,
Τούρκοι διώχ’νε με
Και πού να παιδοποιγώ,
χ̌ειμωγκόντς καιρός!

Τον κάστρον τριγυλίζει
και μοιρολογά
κι η κόρ’ απέσ’ ακούει
και καρδοπονά
-Κι απόθεν εμπαίν’ ο ήλιον
έμπα απέσ’ κι εσύ
κι απόθεν εβγαίν’ ο φέγγον
έβγα έξ’ κι εσύ

Κι άμον ντ’ ανοί’ η πόρτα
χίλιοι έτρεξαν
κι άμον ντ’ εκαλενοίεν
μύριοι έτρεξαν
κι άλλοι την κόρ’ αρπάζ’νε
κι άλλοι τα φλουριά
Κι από το παραθύρι
κόρ’ επήδεσεν
Σε παλληκάρ’ εγκάλιαν
ψυχομάχ̌ησεν