Το ουρανοπούλ’

Πουλί μ’, τη μέραν φτερακί͜εις,
τη νύχταν σ̌ασ̌ιρεύεις
Σον ουρανό μ’ όντες πετάς
παραβραδι͜άζ’ και φεύεις

Εγώ αφκά χαμοπετώ
και τα φτερά μ’ ανοίγ’νε
Π’ ελέπ’νε σε, ουρανοπούλ’
τη γην αποχωρίζ’νε

Εσύ σο γιάνι μ’ κελαηδείς
απόχωρα σινεύεις
Δα̤κροβολείς σην καμονήν,
σο γέλος βασιλεύεις

Εγώ αφκά χαμοπετώ
και τα φτερά μ’ ανοίγ’νε
Π’ ελέπ’νε σε, ουρανοπούλ’
τη γην αποχωρίζ’νε

Πολλά κι όλα̤ πανέμνοστα,
ουρανοπούλ’ τα κάλλια σ’
Με τα φτερόπα σ’ τύλτσον με,
έπαρ’ με σην εγκάλια σ’

Εγώ αφκά χαμοπετώ
και τα φτερά μ’ ανοίγ’νε
Π’ ελέπ’νε σε, ουρανοπούλ’
τη γην αποχωρίζ’νε