Χριστέ μ’

Ποίος είναι, ’κ’ εγνωρίζω,
έρ’ταν κόφ’νε τη ζωή σ’
και τον άγγελον ’κι αφήν’νε
σο κρεβάτ’ να παίρ’ την ψ̌η σ’

Χριστέ μ’, μη κατηβαίντς σον κόσμον
άλλο ’κι σταυρών’νε σε
Εγουτούρεψαν ατώρα
με τη ψ̌ην να τρώνε σε

Έν’ ο δι͜άβολον το χρήμαν
και τον κόσμον παλαλών’
’Φτάει ο άνθρωπον τυφέκια
και τον άνθρωπον σκοτών’

Χριστέ μ’, μη κατηβαίντς σον κόσμον
άλλο ’κι σταυρών’νε σε
Εγουτούρεψαν ατώρα
με τη ψ̌ην να τρώνε σε

Όπου και να κλώ͜εις τα μάτι͜α σ’,
ορφανά και πεινασμέν’
Το ανθρώπινον το αίμαν
αφτενόν ατόσον έν’

Χριστέ μ’, μη κατηβαίντς σον κόσμον
άλλο ’κι σταυρών’νε σε
Εγουτούρεψαν ατώρα
με τη ψ̌ην να τρώνε σε